Ինչպես մեկնաբանում են Եկեղեցու վարդապետները, Աստված դրախտում Ադամին ու Եվային արգելել էր ճաշակել բարու եւ չարի գիտության ծառից [տե՛ս Ծն. 2.16-17] ոչ թե ընդմիշտ, այլ՝ միառժամանակ, մինչեւ որ նրանք հասունանային դրախտի ծառերը մշակելով ու պահելով, այսինքն՝ առաքինության պտուղներ տալով:
Բայց քանի որ նրանք չհնազանդվեցին Աստծուն, այլ լսեցին օձին եւ խախտեցին պատվիրանը, զրկվեցին Աստծո շնորհից եւ վտարվեցին դրախտից: Մինչ այդ նրանք առնչվում էին միայն բարիքի հետ, իսկ այժմ նրանց վրա իշխանություն ստացավ չարը: Զրկվելով շնորհի լույսից՝ իրենց խավարած մտքով նրանք այլեւս չկարողացան զանազանել չարը բարուց:
Այսպես բարին եւ չարը մնացին մարդկության մեջ չճանաչված եւ չզատված, մինչեւ որ եկավ Աստծո Որդին եւ խաչի՝ կենաց ծառի բարի պտուղներով հաղթահարեց չարիքը՝ մեզ շնորհելով ոչ միայն բարին չարից զատելու, այլեւ բարիով չարին հաղթելու կարողություն:
Աղբյուր՝ «Սրբազան ժառանգություն» Հայ քրիստոնեական մշակույթի համառոտ հանրագիտարան: