Աղանդավորները, բողոքականները չեն հավատում Սրբազան Ավանդությանը։ Նրանք հետևում են միայն Սուրբ Գրքին` սխալ համարելով առաքելահաստատ Եկեղեցու կողմից ավանդության ընդունումը։ Շատ հետաքրքիր են հետևյալ դիտարկումները ավանդության վերաբերյալ։ Սրբազան Ավանդությունը Սուրբ Գրքում չվկայված այն բոլոր վարդապետություններն են (ուսմունքները), որոնք մեզ հասել են առաքյալներից և Եկեղեցու Հայրերից։
Այս վարդապետությունները ներառում են այնպիսի նյութ, որը կարող է և չլինել Սուրբ Գրքում, սակայն որևէ կերպ չի հակասում նրան։ Բողոքականները մերժում են այն ժառանգությունը, որ Եկեղեցին ձեռք է բերել նախորդ սերունդներից` առաքյալների և Եկեղեցու Հայրերի գործերը, սուրբ ժողովների որոշումները, Եկեղեցու կանոններն ու սահմանակարգումները, Եկեղեցու ծեսն ու բանավոր Ավանդությունը։ Սակայն Սուրբ Գրքում շատ հաճախ է նշվում ավանդությունը և ցույց է տրվում դրա ճշմարտացիությունը։ Օրինակ` Նոյը վերցրեց որոշ սուրբ անասուններ ու սուրբ թռչուններ և սեղանի վրա ողջակեզ մատուցեց (Ծննդ. Ը 20-21)։
Նոյն ինչպե՞ս գիտեր ողջակեզի համար սուրբ կենդանինրի գործածության գաղափարի մասին։ Նա պիտի որ այն վերցրած լիներ անմիջապես Տիրոջից և ապա` փոխանցած իրենից հետո եկող սերունդներին, նախքան Մովսեսը Հնգամատյանում կբացատրեր սուրբ կենդանիների գաղափարը։ Երբ Աստված գրավոր օրենքը տվեց, կամեցավ, որ ավանդությունը ևս մնա։ Նա պատվիրեց հայրերին տարբեր առիթներով ավանդել ու փոխանցել իրենց սովորածը զավակներին։ Տերը նրանց հրամայեց տեղեկացնել իրենց զավակներին ամեն արգանդի անդրանիկ ծնունդի փրկագնման դեպքի մասին (Ելք 13.14-16)։ Տերը նաև ասաց ժողովրդին. «Նայի՛ր քեզ և խիստ զգո՛ւյշ եղիր քո անձին, չմոռանա՛ս այս բոլորը, որ քո աչքերը տեսան, և սրտիցդ թող չհեռանան քո կյանքի բոլոր օրերին։ Եվ սովորեցրու դրանք քո որդիներին և որդիներիդ որդիներին» (Բ Օր. 4.9):
Ավանդության փոխանցման երևույթը, որ առկա էր Հին Ուխտի շրջանում, տեղ գտավ նաև Նոր Ուխտի շրջանում։ Մինչև որևէ Ավետարանի կամ թղթի գրությունը բավականին ժամանակ է անցել։ Շուրջ քսան տարի մարդիկ Ավանդության միջոցով էին ընդունում հավատքն իր ամբողջության մեջ` Քրիստոսի ամբողջական պատմությունը Նրա վարդապետությունների և շնորհած փրկության հետ մեկտեղ։ Սուրբ Պողոս առաքյալը ևս գրավորից բացի շատ կարևոր է համարում նաև բանավոր ավանդությունը։ Թեսաղոնիկեցիներին ուղղված թղթում առաքյալն ասում է. «Ուրեմն եղբայրներ, հաստատ մնացեք և պինդ պահեցեք այն ավանդությունները, որ սովորեցիք թե՛ խոսքով և թե՛ մեր այս թղթով» (Բ Թեսաղ. 2.14)։
Ադամ քահանա Մակարյան «Քրիստոնեության իկսությունը» Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածին 2012 թ.