Մի բարի ու իմաստուն տատիկի հարցրեցին.
– Տատի՛կ, այդքան ծանր կյանք ես ապրել, իսկ հոգիդ բոլորիս հոգիներից երիտասարդ է: Ո՞րն է գաղտնիքը:
– Գաղտնիքը, -պատասխանում է տատիկը, -եթե ինչ-որ լավ բան են ինձ համար արել, սրտիս վրա եմ գրել, իսկ եթե վատ՝ ջրի:: Եթե հակառակն անեի, ապա սիրտս այժմ պատված կլիներ սարսափելի սպիերով, իսկ այսպես՝ այն դրախտավայր է դարձել:
Աստված մեզ երկու հրաշալի շնորհներ է պարգևել՝ հիշելու և մոռանալու: Երբ մեզ լավություն են անում, երախտագիտությունը պահանջում է հիշել, իսկ երբ վատություն՝ սերը ստիպում է մոռանալ:
Ռուսերենից փոխադրեց Աննա Սահակյանը
