Ահա գալիս է աշխարհի իշխանը եւ Ինձ վրա ոչ մի իշխանություն չունի: (Հովհ. 14:30)
Սա յուրաքանչյուր քրիստոնյայի՝ առ Աստված ունեցած վստահության արտահայտությունն է:
Աստված մարդուն ստեղծելուց հետո իբրեւ իշխան կարգեց արարչության վրա, իսկ Քրիստոսի գալստյամբ իշխանություն տվեց Աստծո որդի լինելու:
Իսկ ինչ է ասում չարը՝ ինքն էլ իր հերթին փորձելով հավաստիացնել. «Այս ամենը(աշխարհի փառքը) իմն է, եւ իշխանություն ունեմ տալու նրան, ում կամենամ» (Ղուկ. 4:6):
Խաբեությամբ գողացել է մարդու իշխանությունը եւ նրան առաջարկում է նրա իսկ սեփականությունը՝ մարդուն մնացած միակ սեփականությունը՝ նրա անմահ հոգին, իրեն վաճառելու գնով: «Երկրպագի՛ր ինձ, եւ այս ամենը քեզ կտամ» (Ղուկ.4;7). – նա իշխանություն չի տալիս, նա հպատակներ է հավաքագրում:
Աստծո զավակ դառնալով՝ մարդը ստանում է Հիսուսի ունեցած իշխանությունը… մինչեւ անգամ իր կյանքը տալու եւ ետ ստանալու իշխանությունը, ազատ լինելու իշխանությունը, Աստված չարի իշխանության լծի տակից հանում եւ ինքնիշխան է դարձնում մարդու աստվածապատկեր հոգին:
Չարը բաժանում է եւ տիրում՝ վախ ներշնչելով, Աստված կանչում է՝ միավորվելու սիրով: Սատանան չունի դարձի, գերությունից ազատվելու հնարավորություն, նա կապված է յոթ մահացու մեղքերով եւ կործանում է իր հետ առնչվողներին:
Երբ մարդը ինքնակամ հրաժարվում է իր՝ աստվածակերպ լինելու հնարավորությունից, նա մեխանիկորեն զրկվում է դրանից եւ զրկվում է անգամ մարդ լինելու կարգավիճակից ու գիտակցությունից:
Երկու հազարամյակ շարունակ մենք հնարավորություն ունենք վիճելու անսահման Աստծո հասակի, կեցվածքի, արտաքինի՝ մազերի երկարության ու աչքերի գույնի, քթի ձեւի եւ այլնի շուրջ, որովհետեւ «Բանը Մարմին եղավ եւ բնակվեց մեր մեջ» (Հովհ.1;14): Տիեզերքի Արարիչը դարձավ Աստծո եւ մարդու նույնականացումը, Աստծո սիրո Հավաստագիրը, Աստծո եւ մարդու հաշտության Իրականությունը, Հոր եւ զավակի հանդիպման Խանդաղատանքը: Աստված մարդուն տալիս է արարելու, սիրելու, նվիրվելու… Աստված լինելու իշխանություն, Տիեզերքի սեփականատերը զգալու իշխանություն, ոչ թե մուրալու եւ հափշտակելու, այլ տիրելու եւ տնօրինելու իշխանություն:
Աղբյուր՝ «Սյունյաց Կանթեղ ամսաթերթ» #41 (75)
Լիլիթ Հովհաննիսյան
