Մի անգամ աշակերտը հարցրեց ուսուցչին.
– Ուսուցի՜չ, ո՞րն է կյանքի իմաստը։
– Ո՞ւմ կյանքի,– զարմացած պատասխանեց ուսուցիչը։
Աշակերտը մի փոքր մտածեց, ապա պատասխանեց.
– Առհասարակ։ Ամբողջ մարդկային կյանքի։
Ուսուցիչը, խորը շունչ քաշելով՝ իր խոսքն ուղղեց աշակերտներին.
– Փորձեք դուք պատասխանել…
Աշակերտներից մեկն ասաց.
– Միգուցե սե՞րն է։
– Վատ չէ՜,– ասաց ուսուցիչը, -բայց արդյո՞ք միայն սերը բավարար է, որպեսզի ծերության տարիներիդ հասկանաս, որ կյանքդ իզուր չես ապրել։
Ապա, մի այլ աշակերտ ասաց.
– Իմ կարծիքով՝ կյանքի իմաստը մեզնից հետո ինչ-որ «հետք» թողնելն է։ Ինչպես, Ձեր օրինակն է, ուսուցի՜չ։
– Օ՜օօ,– ժպտալով պատասխանեց ուսուցիչը,- եթե ես քեզ լավ չճանաչեի, սա կընդունեի որպես հաճոյախոսություն… Այսինքն ուզում ես ասել, որ մարդկության մեծամասնությունն անիմա՞ստ է ապրում։
Մի փոքր լռությունից հետո, երրորդ աշակերտը, փոքր-ինչ անվստահությամբ առաջարկեց.
– Իսկ միգուցե մարդուն պետք չէ՞ փնտրել այդ «իմաստը»։
– Կխնդրեմ ավելի մանրամասն պարզաբանես,- հետաքրքրված հարցրեց ուսուցիչը,- ինչո՞ւ ես այդպես մտածում։
– Ինձ թվում է,-ասաց աշակերտը,-եթե մտորենք այս հարցի շուրջ, ապա, առաջին ճիշտ և վերջնական պատասխանն այդպես էլ չենք գտնի կամ էլ անընդհատ պատասխանի վրա կկասկածենք, իսկ երկրորդ` ինչ պատասխան էլ, որ գտնես, միևնույն է, կհայտնվի մեկն ով համաձայն չի լինի քո պատասխանի հետ։ Այսպես ամբողջ կյանքդ կանցնի պատասխանը որոնելով։
– Այսի՞նքն,– ժպտաց ուսուցիչը,- կյանքի իմաստը ո՞րն է…
– Ապրել, – ասաց սովորողը:
– Ինձ թվում է, դա է պատասխանը, – ասաց ուսուցիչը և ձեռքի շարժումով հասկացրեց, որ դասը վերջացավ։
Աղբյուր՝ ter-hambardzum.net
Ռուսերենից թարգմանեց Աննա Սահակյանը
