Ավանակը մտնում է մի պարտեզ և հիացմունքով մոտենում գետնին փռված, աչքի զարնող, փքված արևի ճառագայթներից, փայլփլող, մեծ և դեղնավուն մի պտուղի և ասում.
– Ի՞նչ գեղեցիկ ես ու ախորժելի, վերջապես գտա իմ երկրորդ կեսին: Ի՞նչ է անունդ:
Պտուղը պատասխանում է.
– Ինձ դդմենի են ասում: Իսկ քո ականջներն ինչո՞ւ են ավանակի ականջների նման երկար:
Ավանակն ավելի մեծ հիացմունքով ասում է.
– Որովհետև ես ավանակ եմ: Սիրո հրեշտակներն ինձ հիմար էին ասում: Նույնիսկ հասա երկնքի արքայություն և ցանկացա ներս մտնել ու իմ երկրորդ կեսին փնտրել, բայց հրեշտակները թույլ չտվեցին և ուղարկեցին այստեղ: Ինձ մխիթարեցիր. տեսնում եմ, որ ինձանից ավելի հիմարը կա:
Զուր չեն ասում, որ դդումն էլ է արտաքինից գեղեցիկ, բայց դե դդում է էլի….
Սիրո հրեշտակն իջնում է երկնքից ու հորդորում ավանակին.
– Քո անմտությանը չափ ու սահման չկա, քեզ ուղարկեցի այս պարտեզ, որովհետև քիչ հեռու մի այլ ավանակ եմ նաև ուղարկել, իսկ դու եկար ու դդմին մոտեցար: Այժմ, արագ գնա դեպի մյուս ավանակը, քանի դեռ դա էլ` հմայված ծաղիկներով, ամբողջությամբ չի կերել պարտեզի վարդերը…
Հովհաննես սարկավագ Մանուկյան
