Մեղքը հիվանդություն ու ցավ է։ Ուրեմն՝ այդ ցավն անհրաժեշտ է բացահայտել և բուժել։
Դրա համար էլ Մեր Տերը՝ Իրեն բժիշկ, իսկ մեղավորներին հիվանդ կոչեց։ Մեղքը թաքցնելն առավել է վատթարացնում մարդու հոգու առողջական վիճակը, ինչն էլ, ի վերջո, կարող ծանր հետևանքներ առաջացնել։
Եկեղեցին, որպես մեղքերից մաքրվելու ճանապարհ, տեսնում է խոստովանությունը, որով թողություն ենք գտնում։ Անձը զղջալով իր մեղքերի համար խոստովանում է քահանայի առաջ: Սա կոչվում է առանձնական կամ անհատական խոստովանություն։ Ամեն մարդ կարող է ունենալ նաև խոստովանահայր՝ օծյալ հոգևորական, որ լսում է և թողություն տալիս մեղքերին։ Քահանան մեղքերի արձակում է տալիս՝ ձեռքերը խոստովանողի գլխին դնելով։
Քահանան այս իշխանությունն ունի, քանի որ ձեռնադրության և օծման միջոցով առաքյալների իրավահաջորդն է՝ համաձայն Տեր Հիսուսի խոսքի․ «Ճշմարիտ եմ ասում ձեզ, ինչ որ կապեք երկրի վրա, կապված կլինի երկնքում, և ինչ որ արձակեք երկրի վրա, արձակված կլինի երկնքում» (Մատթ. ԺԸ 18)։
Խոստովանության մյուս ձևը կոչվում է ընդհանրական խոստովանություն, երբ հավատացյալներից մեկը բոլորի անունից կարդում է տարատեսակ մեղքերի խոստովանության «Մեղայ Ամենասուրբ Երրորդութեանն» աղոթքը, Իսկ վերջում քահանան թողություն է տալիս ` «Ողորմեսցի» արձակման աղոթքով։
