Մեր Տեր Հիսուս Քրիստոս ասում է․ «Վա՜յ ձեզ, որ այժմ ծիծաղում եք, քանզի կսգաք ու լաց կլինեք» (Ղուկ. Զ 25)։ Արդյոք սա նշանակում է, որ ծիծաղելը մեղք է։ Ծիծաղն, ըստ երևույթի, մեղք չէ, սակայն եթե այն անհարկի ու անչափ է, կարող է մեղք ծնել։
Թերևս սա է պատճառը, որ Աստվածաշնչում ծիծաղը հաճախ որպես բացասական երևույթ է ներկայացվում և ուղեկցում մեղքին և ո՛չ թե առաքինությանը (տե՛ս, օրինակ, Ծննդ. 18։12-16, Առակ. 10։23, Սիրաք 27։14)։
Մեղք է ոչ թե անմեղ ու չափավոր ծիծաղը, այլ ամբարտավան, ինքնագոհ ու անմաքուր սրտից ծնված անպատկառ ծիծաղը, երկրային ցոփ կյանքով ապրող, իրեն ամենակարող կարծող, Աստծո երկյուղն ու սերը չունեցող և իր մեղքերի համար չսգացող մարդու ծիծաղը։
Իսկ մեկի վրա ծիծաղելն, այսինքն՝ նրան ծաղրի ենթարկելը, մանավանդ նրա որևէ բնական թերությունը, վիշտը կամ դժբախտությունը ծաղրի առարկա դարձնելն այնքան գարշելի մեղք է, որ այն գործողը նմանվում է նրանց, ովքեր Տեր Հիսուսին ծաղրեցին (տե՛ս Մատթ. 26։68, 27։27-31, 41)։
Եվ հիշեք, որ Աստծո պատկերով ստեղծված մարդուն ծաղրելով ու անարգելով՝ ծաղրում ենք հենց այդ պատկերը։
