Ժամանակին Պարսկաստանի Շիրազ քաղաքում ապրում էր մի մեծահարուստ մարդ, բնավորությամբ կոշտ ու կոպիտ, զգեստավորումը՝ շքեղ։
Հանդիսավոր մի օր, արաբական նժույգի վրա նստած և կուրծքը ոսկեղեն զարդերով բեռնավորված հպարտորեն անցնում էր քաղաքի փողոցներով։
Մի քանի ծերունիներ մոտենում ու հարցնում են մեծանուն բանաստեղծ Սավատիին․
-Ի՞նչ է կարծիքդ այս մարդու մասին։
-Անհաջող մի բանաստեղծություն է, բայց ոսկի թանաքով գրված, -ասում է բանաստեղծը:
ԿԱՆ ՄԱՐԴԻԿ, ՈՐՈՆՔ ԱՐԺԵՔ ՉՈՒՆԵՆ, ՍԱԿԱՅՆ ՑՈՒՅՑ ԵՆ ՏԱԼԻՍ, ՈՐ ԱՐԺԵՔԱՎՈՐ ԵՆ։
ՑՈՒՑԱՄՈԼՈՒԹՅՈՒՆԸ ՇՔԵՂՈՒԹՅՈՒՆ ՉԷ, ԱՅԼ ՄԵՂՔ Է։
Հատված՝ Վարդան Ավագ Քահանա Դուլգերյանի «Արձակ և չափածո մանրավեպեր» գրքից
Գրառումը կատարեց Տեր Հովսեփ քահանա Հակոբյանը
