Պարապ-սարապ մի մարդ գործ ճարելու հույսով դիմում է տեղի թաղականներին: Նրան կանչում են, հուսադրում, որ հարմար մի պահի կկանչեն ու եկեղեցու ժամկոչ կդարձնեն: Բայց արի ու տես, ժամկոչն էլ քիչ թե շատ գրել-կարդալ պիտի իմանար:
– Ես գրել-կարդալ չգիտեմ, – հայտնում է անգործը:
– Ուրեմն, քանի որ այժմ հարմար գործ չկա, և ժամկոչ էլ չես կարող լինել, քեզ մի քիչ դրամ կտանք, որ առևտուր անես ու գոնե օրվա հացիդ փողը վաստակես: Աստված մեծ է, – ասում են նրանք և մի փոքր դրամական օգնություն ցույց տալով՝ ճամփում են:
Էս անգործը ստացած չնչին գումարով առնում-ծախում, առնում-ծախում, և հաջողությունից հաջողություն գնալով՝ դառնում քաղաքի ամենահարուստը:
Մի օր էլ էս մեծահարուստն իր պաշտոնյայի փոխարեն ինքն է գնում դրամատուն՝ դրամական գործառնություն կատարելու: Ու երբ ուզում է ստորագրել, հազար ու մի ճիգ գործադրելով՝ ինչ-որ բան է փորձում խզմզել, բայց չի ստացվում:
Դրամատան պաշտոնյան, տեսածից զարմացած, ասում է.
– Հարգարժան պարոն, տեսա, որ ստորագրելիս բավական դժվարացաք: Եթե ձեր էս վիճակով դուք նման հարստության և դիրքի եք տիրացել, բա որ լավ կրթություն ստանայիք, պատկերացնում եմ, թե ինչերի կարող էիք հասնել…:
– Բարեկամս, եթե մի քիչ գրել-կարդալ իմանայի, շատ, շատ ժամկոչ էի դառնալու, կյանքիս պատմությունը դա է հաստատում, հասկացա՞ք, – ինքնագոհ ու ինքնավստահ՝ իր «իմաստուն եզրահանգումն է անում տգետ Մեծահարուստը:
Աղբյուրը՝ Կարապետ քահանա Գալֆայան, Գիրք առակաց, Բեյրութ, 1957 թ.:
Գրառում՝ Տեր Տաթև քահանա Մարուքյան
