-Աստվածածի՛ն, Տիրամա՛յր իմ, բժշկի՛ր երեխայիս, պահանջու՛մ եմ:
Նա իմ միակ որդին է, իմ մեկ հատիկը, պահանջում եմ, բժշկի՛ր, փրկի՛ր, պահանջու՛մ եմ Քեզանից, պահանջու՛մ եմ…
Այսպիսի բառերով էր աղոթում մի կին, որ եկել էր Աղաթոնի վանք` Աստվածամոր հրաշագործ պատկերի առջեւ իր 12-ամյա որդու համար աղոթելու: Երեխայի ողջ մարմնով տարածվել էր մահաբեր քաղցկեղը, եւ նա իր կյանքի վերջին ժամերն էր ապրում: Բոլոր նրանք, ովքեր ներկա էին վշտաբեկ մոր աղոթին, հուզվում էին ու արտասվում, եւ միայն վանքի խոստովանահայր ծեր Վիսարիոնն էր դժգոհությամբ գլուխը տարուբերում:
Հրաշքը կատարվում է. մահվան դուռը հասած երեխան անսպասելիորեն ոտքի է կանգնում, քաղցկեղը մեկընդմիշտ անհետանում է:
Այս դեպքերից ութ տարի անց Հայր Վիսարիոնի հոգեւոր դուստրերից մեկը, որ ներկա էր մոր աղոթք-պահանջին, վանք է այցելում: Հայր Վիսարիոնը նրան տխուր հարցնում է.
-Հիշու՞մ ես այն մորը, որ իր երեխայի բժշկությունն էր Աստվածածնից պահանջում:
-Այո՛, գե՛րոնդա, երբեք չեմ մոռանա այդ տեսարանը:
Հայր Վիսարիոնը նրան է պարզում մի թերթ` սարսափելի հոդվածով. 20-ամյա մի երիտասարդ սպանել էր իր սիրած աղջկան, նրա հորը եւ…սեփական մորը: Երիտասարդը հենց այն երեխան էր, որ բժշկվել էր մոր պահանջով…
-Եթե երեխան այն ժամանակ մահանար, – եզրափակում է ծերը, – ապա դրախտ կգնար: Իսկ հիմա…
Աղբյուր՝ «Սյունյաց Կանթեղ ամսաթերթ» #46 (80)
Հունարենից թարգմանեց
Գ. Ղազարյանը:
