երկու գործընկեր են լինում` մեկն անհավատ, մյուսն աստվածապաշտ: Մի անգամ անհավատ ընկերը սպասում է մյուս ընկերոջը, որը ուշանում է նշված ժամին հանդիպելու համար: Երբ գալիս է, անհավատ ընկերը հարցնում է` ինչու այդքան ուշացար: Հավատացյալ ընկերը պատասխանում է.
-ժամացույցը չէր աշխատում: Ես էլ չգիտեի, թե երբ գալ: Սպասեցի, մինչև մի նոր ժամացույց ինքն իրեն ստեղծվեց, և մինչև ստեղծվեց, որոշ ժամանակ անցավ: Ես էլ նայեցի ժամացույցին, տեսա` ժամանակն է գալու և նույնիսկ ուշացել եմ ու շտապելով եկա հանդիպմանը:
Անհավատն ասում է.
– Միթե ցնորվել ես, ինչպես կարող է ժամացույցն ինքն իրեն ստեղծվել:
Հավատացյալ ընկերը պատասխանում է.
– Այդ դեպքում ինչպես կարող է այսքան բարդ ու զարմանալի աշխարհն ինքն իրեն ստեղծվել: Չէ որ անտրամաբանական է այդպիսի տրամաբանությունը: Այն, ինչ համակարգված է, նշանակում է` ստեղծված ու ծրագրավորված է մեծագույն բանականության կողմից…:
Մի պահ նայեք մարդու կողմից ստեղծված ժամացույցին, որի սլաքները համաչափորեն շարժվում են, մարդ արարածը, որ ներդաշնակել է ժամացույցի սլաքների համաչափությունը: Սակայն ինչքան համաչափ է Արարչի կողմից ստեղծված տիեզերքի ու մոլորակների շարժումը, որ ներդաշնակել է կյանքի, տիեզերքի ու բնության շարժումը, որտեղ նույնիսկ թիթեռի թևերի թրթիռներն են մեկ համամասնություն կազմում բնության ու տիեզերքի ամբողջական շարժման հետ…
Հովհաննես սարկավագ Մանուկյան
