Չարախոսությունն այն մեղքերից է, որը բնորոշ է սատանային։ Գրաբար բնագրում այն նշանակում է բանսարկություն։ «Բանսե» նշանակում է խոսքեր և «արկանել»՝ գցել, այսինքն՝ մեկի մասին չար խոսքեր գցել մի ուրիշի ականջը։
Սատանան էլ Աստծո առջև չարախոսում ու զրպարտում է մարդկանց, ինչպես նույնն անում էր երկնքից վտարվելուց առաջ՝ չարախոսելով բարի հրեշտակներին (տե՛ս Հայտ. 12։10)։
Հրեաներն էլ Տիրոջից էին չարախոսում (Ղուկ. 23 2), մինչև Նրան մահվան մատնեցին։
Այսպիսով՝ պարզ է դառնում, թե որքան դատապարտելի է չարախոսությունը, որը կատարվում է սեփական ատելության պատճառով՝ ուրիշին վնասելու, վրեժխնդրության կամ ուրիշին նսեմացնելով սեփական անձը բարձրացնելու համար։
Չարախոսություն է նաև զրպարտությունը, որը սուտ խոսքն է ուրիշի հասցեին՝ անհիմն մեղադրանքը, բամբասանքը, խոսքով դատելը։


