Մարդկանց առաջ մեղքերի խոստովանությունը կիրառվել է դեռևս մովսիսական շրջանում, և այս մասին վկայություններ կան Աստվածաշնչում (տե՛ս Ղևտ. 4։4-10, Թվեր 4։6-7)։
Իսկ ի՞նչ կարևոր տեղեկություններ կան անհատական խոստովանության մասին։ Այսպես, «Կանոնագիրք Հայոց»-ում գրված է, որ մինչև 15 տարեկանը գործած մեղքերն ինքնաբերաբար ջնջվում են՝ որպես մանկության ու անգիտության շրջանում գործվածներ։
Խոստովանությանը պետք է նախապես պատրաստվել՝ խոկալով գործված մեղքերի շուրջ։ Մեղքերը խոստովանելիս պետք է խուսափել շատախոսությունից ու դատարկաբանությունից, ինքնարդարացումից, ուրիշների մեղքերը բացահայտելուց: Եթե մեկն ինչ-որ մեղք խոստովանում է՝ դարձյալ նույնը գործելու մտադրությամբ, նշանակում է նրա զղջումն անկեղծ չէ, ուստի՝ այսպիսի խոստովանությունն ընդունելի չէ։ Եթե խոստովանած մեղքը նորից է գործում, դարձյալ պետք է խոստովանել։ Ամոթը պատճառ չպետք է դառնա մեղքերի խոստովանությունից խուսափելու համար:
Ըստ եկեղեցական օրենքի, խոստովանողի մեղքը ուրիշին հայտնելը մեծ հանցանք է, և այն գործող քահանան ենթակա է կարգալուծության։ Իսկ խոստովանության գաղտնիությունը պաշտպանված է ՀՀ օրենքով։
Աղբյուր՝ Metanoia301
