Արծվի ձագը գլուխը բնից հանելով, տեսավ ժայռերի մեջ ճախրող թռչունների բազմությունը:
– Մայրի´կ, այս ի՞ նչ թռչուններ են, – հարցրեց նա, – Մեր ընկերներն են, – ասաց մայր արծիվը որդուն, -արծիվն ապրում է մենության մեջ. այդպիսին է նրա կյանքը, սակայն ժամանակ առ ժամանակ նա ևս շրջապատի կարիք է զգում, այլապես նա էլ ի՞նչ թռչունների թագավոր: Բոլորին, ում դու տեսնում ես ներքևում, մեր հավատարիմ ընկերներն են:
Մոր բացատրությունից բավարարված` արծվի ձագը հետաքրքությամբ շարունակեց հետևել թռչուններին`այսուհետև համարելով նրանց իր հավատարիմ ընկերները: Բայց հանկարծ նա գոռաց.
-Վա՜յ, վա՜յ, նրանք գողացան մեր սնունդը:
-Հանգստացի՛ր, որդիս: Նրանք մեզնից ոչինչ չեն գողացել, ես ինքս եմ նրանց հյուրասիրել: Ընդմիշտ հիշի´ր, թե քեզ հիմա ինչ կասեմ, ինչքան էլ արծիվը սոված լինի, նա անպայման պետք է իր որսը կիսի հարևան թռչունների հետ: Այս բարձրությունից նրանք ի զորու չեն գտնելու սնունդ, և անհրաժեշտ է իրենց օգնել:
Յուրաքանչյուրը, ով ցանկանում է ունենալ հավատարիմ ընկերներ, պետք է լինի բարի և համբերատար` ուշադիր լինելով ուրիշների կարիքներին: Պատիվ ու հարգանք ձեռք են բերում ոչ թե ուժով, այլ մեծահոգությամբ և կարիքավորների հետ անգամ վերջին կտորը կիսելու պատրաստակամությամբ:
Գրառում՝ Սմբատ սարկավագ Խանվելյան
