Երփներանգ ծաղիկներով լեցուն մի անծայրածիր դաշտի կենտրոնում մի տակառի միջից օգնության կանչ է հնչում.
-Օգնեցեք, օգնեցեք….. Երկնավոր Հայր, այլևս չեմ համբերում, օգնիր ինձ, կյանքի ահնաջողություններից հոգիս ճնշվում է և խեղդվում…
Թակոց, թխկթխկոց է լսվում և մի ձայն.
-Ի՞նչու ես մտել տակառի մեջ: Չէ որ սահմանների մեջ ամեն ինչ սահմանավոր է` և համբերությունը, և կամքը, և պայքարելու ոգին ու նպատակին հասնելու ձգտումը…: Դուրս եկ այդ տակառից և կյանքին նայիր հոգևոր աչքերով ու աստվածային սիրով և սիրտդ այլևս չի լցվի անհաջողությունների հեղեղով, ինչպես բաժակի մեջ ջուրն է լցվում ու դուրս հորդում…, իսկ անսահմանության մեջ լցվելու ու դուրս հորդելու տեղ չունի, քանի որ անէանալով անցնում ու գնում է…:
Մարդը, վախվորած ու դանդաղորեն, գլուխը դուրս է հանում տակառի միջից, քիչ հեռու տեսնում Հիսուսին և հեռավոր ու անսահման հորիզոնը, դաշտի ծաղիկներին և ժպտում է…
Հեղինակ` Հովհաննես սարկավագ Մանուկյան
