Տաս տարեկան մի տղա մտավ սրճարան և նստեց սեղանի մոտ։ Մատուցողուհին մոտեցավ նրան.
– Ի՞նչ արժե ընկույզով շոկոլադե պաղպաղակը, – հարցրեց տղան։
– 500 դրամ, – պատասխանեց կինը։
Տղան ձեռքը հանեց գրպանից և սկսեց հաշվել դրամները։
– Ի՞նչ արժի հասարակ պաղպաղակը, – հարցրեց տղան։
Հաճախորդներ սպասում էին սեղանների շուրջ։ Մատուցողուհին մռայլ հայացքով զննեց տղային։
– 250 դրամ, – վրդովված պատասխանեց նա։
Տղան կրկին հաշվեց դրամները։
– Մեկ հատ պարզ պաղպաղակ, – խնդրեց նա։
Մատուցողուհին բերեց պաղպաղակը, սեղանին նետեց հաշիվը և հեռացավ։ Տղան կերավ պաղպաղակը, վճարեց հաշիվը դրամարկղի մոտ և դուրս եկավ սրճարանից։ Երբ մատուցողուհին վերադարձավ մաքրելու սեղանը, հուզմունքից քարացավ. դատարկ ամանի կողքին խնամքով դրված էր իր թեյավճարը՝ 250 դրամ։
Սիրելիներ, արտաքին աղքատությունից պետք չէ երբեք դատողություններ անել մարդու ներքին հարստության վերաբերյալ։ Չէ՞ որ, Հիսուս Նազովրեցու մասին նման կանխակալ կարծիք ունեին նաև հրեաները. «Իսկ կարելի՞ է, որ Նազարէթից մի որեւիցէ լաւ բան դուրս գայ»։ (Հովհ. 1:46)
Մի՛ շտապեք կարծիք կազմել մարդու մասին, քանի դեռ չեք տեսել նրա գործերը…
Գրառում՝ «Եթե բոլորը» ֆեյսբուկյան էջից:
