– Մինչև 15 տարեկանը գործված մեղքերն ինքնաբերաբար ջնջվում են՝ որպես մանկության ու անգիտության շրջանում գործվածներ, ուստի որևէ մեկը պարտավորված չէ դրանք խոստովանելու։
– Պետք չէ խոստովանել ոչ գիտուն կամ այնպիսի քահանային, ով չգիտի խոստովանողի մեղքերը գաղտնի պահել։
– Քառասնորդական պահքը պահելուն պատրաստվողները խոստովանում էին նախքան պահքի մեջ մտնելը և նրա ավարտին՝ Զատկին` Սուրբ Հաղորդություն ստանալուց առաջ (մեր հայրերից ոմանց կողմից աշխարհական հավատացյալներին թելադրվել է խոստովանել տարվա բոլոր կիրակի օրերին, ներառյալ և Քառասնորդական պահքի կիրակիները)։
– Խոստովանությանը պետք է նախապես պատրաստվել՝ խոկալով գործված մեղքերի շուրջ և ըստ անհրաժեշտության նաև գրավոր նշումներ անելով՝ խոստովանության ընթացքում մեղքերը չմոռանալու համար։
– Մեղքերը խոստովանելիս պետք է խուսափել շատախոսությունից ու դատարկաբանությունից, ինքնարդարացումից, ուրիշների մեղքերը բացահայտելուց և խոսել ըստ էության՝ միայն սեփական մեղքերի կամ տկարությունների մասին։
– Եթե մեկն ինչ-որ մեղք խոստովանում է՝ դարձյալ նույնը գործելու մտադրությամբ, նշանակում է նրա զղջումն անկեղծ չէ,ուստի այսպիսի խոստովանությունն ընդունելի չէ։
– Եթե խոստովանված մեղքը նորից է գործվում, դարձյալ պետք է խոստովանել։
– Ամոթը պատճառ պիտի չդառնա մեղքերի խոստովանությունից խուսափելու. «Մի՛ ամաչիր խոստովանել քո մեղքերը, մի՛դիմակայիր գետի հոսանքին» (Սիրաք Դ 32)։
Բերվող ցանկը կազմված է հիմնականում ըստ «Հայոց կանոնագրքի» Ս. Գ. Տաթևացու՝ խոստովանությանը վերա երող գրվածքների (տե՛ս «Ամառան» և «Ձմեռան» հատորներ, «Գիրք հարցմանց»)։
Պատրաստեց՝ Ծովիկ Դավթյան
