Մի մարդ ամբողջ կյանքը փնտրում էր ճշմարտությունը, բայց չէր կարողանում գտնել: Շատ երկներ թափառեց, եղավ հյուսիսում, հարավում, արևելքում, ոչ մի տեղ չկար ճշմարտությունը: Եվ մի անգամ նա եկավ արևեմտյան մի անհայտ երկիր, որը բավականին փոքր էր, մարդը անցնելով քաղաքներով պատրաստվում էր առաջ գնալ, փնտրելու ճշմարտությունը ուրիշ արևմտյան երկրներում, հանկարծ ճանապարհի անկյունում տեսավ լքված մի տաճար , տաճարի աստիճանների վրա մի վանական հայտնվեց և ասաց մարդուն, որ ճշմարտությունը այստեղ է թաքնվում: Մարդը չհավատաց: Բայց վանականը պնդեց. «Հավատա, նա տաճարում է»: Եվ ուղեկցեց մարդուն դեպի տաճար, մոտեցան մի արձանի, որ սև ծածկոցով փակված էր:
-Ահա,-ասաց վանականը,- քո առջև է ինքը ճշմարտությունը:
Այդժամ մարդը ձեռքը մեկնեց, հանեց ծածկոցը և տեսավ իր առջևը սարսափելի, զզվելի, վախենալու մի դեմք: Վախից ետ-ետ գնաց:
-Ի՞նչ է սա,- հարցրեց մարդը,- միթե՞ սա է ճշմարտությունը:
Եվ ճշմարտությունը պատասխանեց.
-ԱՅՈ ԱՅԴ ԵՍ ԵՄ; ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ;
-Բայց ինչ սարսափելին ես դու,- ասաց մարդը,- քեզանից սարսափելի ոչինչ չկա, ինչպե՞ս պետք է պատմեմ մարդկանց քո մասին, Ո՞Վ ԻՆՁ ԿՀԱՎԱՏԱ;
-ԻՍԿ ԴՈՒ ԽԱԲԻՐ,- ԱՍԱՑ ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ,- ԵՎ ՔԵԶ ԲՈԼՈՐԸ ԿՀԱՎԱՏԱՆ:
