Արծվաձագը, գլուխը բնից դուրս հանելով, նկատեց ներքևի ժայռածործորներում թռչող բազմաթիվ թռչունների:
-Մայրի՛կ, ի՞նչ թռչուններ են սրանք, – հարցրեց նա:
-Մեր բարեկամներն են, – որդուն պատասխանեց մայր արծիվը: – Արծիվն ապրում է մենության մեջ. այսպես է նրան վիճակված: Բայց լինում է, որ նա էլ է զգում շրջապատի կարիքը, թե չէ՝ էլ ի՞նչ թռչունների թագավոր: Բոլորը, ում ներքևում տեսնում ես, մեր հավատարիմ բարեկամներն են:
Մոր բացատրությունից բավարարված՝ Արծվաձագը շարունակեց հետաքրքրությամբ դիտել թռչունների ճախրանքին՝ նրանց համարելով իր հավատարիմ բարեկամները:
Հանկարծ նա ծղրտաց.
– Վա՜յ, վա՜յ, նրանք փախցրին մեր ուտելիքը:
– Հանգստացի՛ր, արծվի՛կս: Նրանք մեզնից ոչինչ չեն գողացել: Ես ինքս նրանց հյուրասիրեցի: Լսի՛ր և ընդմիշտ հիշի՛ր, թե ինչ եմ ասում: Ինչքան էլ արծիվը քաղցած լինի, նա անպայման պետք է ավարից բաժին հանի դրկից թևավորներին: Նման բարձունքներում նրանք ի վիճակի չեն կեր հայթայթել, և նրանց պետք է օգնության ձեռք մեկնել:
Ով ցանկանում է հավատարիմ բարեկամներ ունենալ, պետք է լինի բարի ու համբերատար և ուշադիր՝ ուրիշների կարիքների հանդեպ: Հարգանքն ու պատիվը վաստակում են ոչ թե ուժով, այլ մեծահոգությամբ ու կարիքավորների հետ վերջին պատառը կիսելու պատրաստակամությամբ:
Ռուսերենից փոխադրեց Աննա Սահակյանը
