Հավատի համարձակ խոստովանություն

«Ինչ ձեզ ասում եմ խավարի մեջ, դուք ասացեք լույսի՛ մեջ.
և ինչ լսում եք ականջի մեջ փսփսուքով,
հրապարակեցե՛ք տանիքների վրայից»:
(Մտթ. Ժ 27-28)

Ահա այս պատգամը տվեց Քրիստոս իր առաքյալներին հերթական քարոզի ժամանակ, որը եղավ ոգևորիչ խթան սկզբում նրաց համար, հետագայում՝ քրիստոնյաների, որովհետև Հիսուս խոստացել էր. «Ով որ ինձ կխոստովանի մարդկանց առաջ, ես էլ կխոստովանեմ նրան իմ Հոր առաջ, որ երկնքում է» (Մտթ. Ժ 32):
Առաքելական ժամանակներից սկսած մինչև մեր օրերը քրիստոնյաները նահատակվում են Քիստոսին մարդկանց առաջ համարձակորեն խոստովանելու պատճառով: Ասվածի կենդանի օրինակը մեր օրերում Սիրիայում և Մերձավոր Արևելքում քրիստոնյա լինելու և Աստծուն չուրանալու համար հալածվող ու նահատակվող մեր հավատակից եղբայրներն ու քույրերն են: Այս դաժան իրականության առաջ կանգնելով՝ մենք բախվում ենք մի հարցի՝ ինչո՛ւ է պետք համարձակորեն խոստովանել հավատը, եթե դրա դիմաց սպասում են միայն հալածանք և մահ:
Մենք՝ քրիստոնյաներս, մեր կյանքի համար մեկ օրինակ ունենք՝ Քրիստոսին, որ չվախեցավ ու չփախավ չար խոսքերից, հալածանքներից, տանջանքներից, խաչից և վերջապես՝ մահից: Նա ամենուր քարոզում էր Արքայության Ավետարանը, ժողովրդին առակների ու հրաշքների միջոցով բացատրում Աստծո ճշմարիտ խոսքը՝ առանց երկմտելու կամ վախենալու իր թշնամիներից: Այո՛, որովհետև նրա խոսքն իսկապես ճշմարտություն, լույս և բարիք էր: Այս է պատճառը, որ քրիստոնյաներս, դարեր շարունակ լինելով Բացարձակ Ճշմարիտ Խոսքի՝ Հիսուս Քրիստոսի հավատարիմ սպասավորներն ու գործակիցները, պետք է աղաղակենք ի լուր աշխարհի, ընդդեմ խավարի, ստի ու չարիքի և հանուն մեր եղբայրների կյանքի ու փրկության, որ Քրիստոս է Աստվածը և փրկությունը բոլորի:
Սակայն նախ մեր հոգու տաճարը պետք է մաքրենք ամեն տեսակի մոլությունից ու կեղծիքից, ինչպես Քրիստոս առանց վախենալու ու երկմտելու մաքրեց տաճարը ավազակներից ու լումայափոխներից, քանի որ գրված է. «Իմ տունը աղոթքի տուն պիտի կոչվի, իսկ դուք ավազակների որջ եք արել այդ» (Մտթ. ԻԱ 13): Միայն սրանից հետո մենք կարող կլինենք անվախորեն վկայելու Ճշմարիտ հավատը, թե ես և մենք ամենքս գինն ենք Քրիստոսի արյան, ժառանգներն Ամենակալ Աստծո և կրում ենք այն մկրտության կնիքը, որով ընտրվել ենք աշխարհից հավիտենական կյանքի ու փրկության համար: Պողոս առաքյալի նման պետք է պատերազմենք մեր բարի պատերազմը՝ հետևելով նրա պատգամին. «Եվ դու քարոզի՛ր Աստծու խոսքը, շարունակ հայտարարի՛ր այն, ժամանակին լինի թե տարաժամ, հանդիմանի՛ր, սաստի՛ր, հորդորի՛ր՝ կատարյալ համբերատարությամբ ուսուցանելով» (Բ Տիմ. Դ 2):
Արդ վկայենք մեր հավատը և խոստովանենք այն չերկնչելով խեթ հայացքներից, հալածանքներից և անգամ մահից, ինչպես արել են մեր հայրերը, որոնք հավատի համարձակ խոստովանության համար ստանձնեցին նահատակության պսակը՝ վեհ օրինակ դառնալով ամենքիս համար:
Հավատի այս համարձակությունն ունենալով՝ ընդառաջ գնանք Մեծ Պահքին և անցնենք փորձություններով լի այդ ճանապարհը, մեր կյանքով վկայենք, որ կրողներն ենք Տեր Հիսուս Քրիստոսի Հրաշափառ Հարության փրկարար խորհրդի, որ փրկությունն է և կյանքը համայն աշխարհի: