Ահա թե ինչու Աստված նրանց մատնեց անարգ կրքերի, որովհետեւ նրանց էգերը բնական կարիքները փոխանակեցին անբնական կարիքներով: Նույնպես եւ արուները, թողնելով էգի հանդեպ բնական կարիքները, իրենց ցանկություններով բորբոքվեցին միմյանց հանդեպ. արուները արուների հետ խայտառակություն էին գործում, եւ փոխարենը իրենք իրենց անձերի մեջ ընդունում էին իրենց մոլորության հատուցումը: (Հռոմ. 1. 26,27)
Այսօր, մեր ժամանակակից աշխարհում այդ մեղքը ծայրաստիճան շատ է տարածված որոշ երկրներում եւ մենք տեսնում ենք ինչպես սկսել են արդեն օրինականացնել այդ արատավոր հարաբերությունները մարդկանց միջեւ:
Իսկ ինչպես է այսօր նայում նման երեւույթին հասարակությունը: Ցավոք, շատերը դրա մեջ վատ բան չեն տեսնում:
Սուրբ Հովհան Ոսկեբերանի` Հռոմեացիներին ուղղված առաքելական նամակի վերը մեջ բերված այս տողերի մեկնաբանության մեջ այս մեղքի մասին ասվում է հետեւյալը:
Նախ` տվյալ մեղքի ծագումը առաջացել է հոգեւոր տգիտությունից. հեթանոսները, որոնց ուղղված էր Պողոս առաքյալի նամակը, շեղված էին ճշմարիտ աստվածպաշտությունից եւ Արարչի փոխարեն պաշտում էին կուռքերին: Աստծուց բաժանումը փոխում է մարդու մենտալիտետը եւ ճշմարտության փոխարեն սուտը ընկալում է որպես ճշմարտություն, իսկ ճշմարտությունը ստի տեղ է ընդունում: Աստծուց բաժանումը մարդուն ստիպում է կյանքի ուրախությունը փնտրել ուրիշ աղբյուրից: Աստծուց բաժանումը խախտում է մարդու բնական պահանջների սահմանները: Բնական պահանջը փոխարինվում է անբնական պահանջով: Մարդը միշտ մնում է չբավարարված բնական պահանջից եւ այդ պատճառով նա անցնում է բոլոր սահմանները եւ ընկնում մեղքի մեջ, որը պոռնկության եւ շնության մեղքից ավելի ստոր է համարվում: Սուրբ Հովհան Ոսկեբերանը նշում է, որ այդ տեսակ մարդիկ անասուններից ավելի վատն են եւ ավելի ցածր են ընկած: Որովհետեւ կենդանիները գիտեն իրենց սահմանները, իսկ մարդը որ ապրում է այդ մեղքի մեջ, բոլոր սահմաններն անցել է` փոխարինելով բնական միջոցը անբնականով: Այսպիսով, անօրենությունը, կյանքը առանց Աստծո հետ հաղորդակցության` իջեցնում է մարդուն գոյության ամենացածր աստիճանի վրա:
Երկրորդը, ինչի վրա պետք է ուշադրություն դարձնենք` Հովհան Ոսկեբերան վարդապետը խոսում է այս տեսակ մարդկանց մասին՝ որպես պատասխանատվությունից խուսափողների, ամուսնու՝ իր կնոջ հանդեպ եւ կնոջը ՝ իր ամուսնու: Փոխանակ մեկ մարմին լինելու, ինչպես նախատեսված էր արարչական հրամանով, այդ ներդաշնակ միությունը պառակտվում է: Ամուսինը ազատում է ինքն իրեն այն պատասխանատվությունից, ինչի մասին ասում էր Պողոս Առաքյալը, որպեսզի ամուսինը սիրի իր կնոջը, պաշտպանի նրան, հոգատար լինի նրա նկատմամբ, ինչպես Քրիստոս սիրեց իր Եկեղեցին: Այս ամենը Աստծուց է ներդրված մարդու մեջ, սակայն մեղսասեր կյանքի պատճառով այդ ամենը երկրորդ պլան է մղվում: Նույնպեսեւ կանանց մասին է ասում Հովհան Ոսկեբերանը, որ կանայք առանձնահատուկ դեր են խաղում ընտանիքում, բայցեւայնպես մեղքի մեջ ապրելը զրկում է մարդուն հնարավորությունից՝ ապրել իր իսկական կոչման համաձայն:
Երրորդը, ինչը հարկավոր է նշել, որ այդ մեղքը չի կարող պատճառել հաճույք: Որովհետեւ այն ինչ բնությանը հակառակ է՝ իրականում տհաճ է: Տվյալ մեղքով ախտահարված մարդիկ կուրացած են եւ կարծում են, թե հաճույք են ապրում, իսկ իրականում կատարում են սեփական բնությանը հակառակ գործողություն: Իրենց խենթ մոլագարության մեջ կուրացան, ինչպես մի խելագար, որ հարվածելով ինքնիրեն վերքեր է պատճառում եւ կարծում թե հաճույք է ստանում: Սակայն, երբ անցնում է խելագարությունը, իսկույն տեսնում է, թե ինչ է վերքեր է հասցրել իրեն եւ սաստիկ խղճահարվում ու զղջում է իր արածի համար:
Սուրբ Հովհան Ոսկեբերանը նշում է, որ անհոգության մեջ անցնող կյանքը բազում մեղքերի հորձանուտն է գցում մեզ, եւ իհարկե միայն ու միայն Աստծո երկյուղի մեջ կյանքը կարող է պահպանել մարդկանց եւ հասարակությունը նման զազրելի, հոգեսպան մեղքից, նման անխելքությունից: Փառք Հորը եւ Որդուն եւ Սուրբ Հոգուն. Ամեն: Սոդոմական մեղքը, որով ախտահարված են արվամոլները, իգամոլները եւ այլ տեսակի այլասերվածները, ծնվում է բոլոր մեղքերի դուռ հանդիսացող՝ իր գագաթնակետին հասած հպարտությունից, սնափառությունից ու ինքնահավանությունից: Այսինքն, երբ մարդը արդեն հասել է ամբարտավանության սահմանագծին եւ ընկնում է խելագարության մեջ՝ բնական պահանջները նրան արդեն չեն բավարարում: Այսինքն, սոդոմականությունը դա արդեն մի տեսակ հոգեկան խանգարման նշան է: Դա հոգեկան հիվանդություն է, որով ախտահարվում է մարդ այն պատճառով, որ իր հպարտության մեջ հասել է վերջին սահմանին եւ այնժամ խելքը, ողջախոհ միտքը վերցվում է նրանից եւ նա դառնում է հոգեկան հիվանդ:
Հպարտության մեղքը, ընդհանրապես շատ վտանգավոր է, ինքնահավանությունը մարդուն հասցնում է հպարտության վերջնակետին, եւ մարդ հետագայում կարող է դիվահարվել , կամ ընկնել այսպիսի արատի մեջ, ինչպիսին է սոդոմական մեղքը: Դիվահարությունն ու սոդոմականությունը ապաքինմանը դժվար ենթարկվող մեղքեր են, ցավալի է, բայց փաստ է, որ դրանց վերջը հաճախ ինքնասպանությունն է, այդպիսի մարդկանց համար շատ դժվար է գտնել ետդարձի ճանապարհն առ Աստված: Սոդոմն ու Գոմորը ավերի ենթարկվեցին բնության աղետից, ոչնչացվեցին ամբողջությամբ մի քանի քաղաքներ հենց այն պատճառով, որ դրանց բնակիչները ընկան այդ անխելքության մեջ, եւ փաստորեն արդեն կատարվեց ինքնաոչնչացումը. ահա այդպիսին է տվյալ մեղքի հետեւանքը:
Այսօր, շատ երկրներ ընդունեցին համասեռամոլների ազատության մասին օրենքը, արդեն որոշ երկրներում ընդունվեց նաեւ միասեռականների ամուսնության եւ երեխաներ որդեգրելու մասին օրենքներ, եւ այդ ամենը սոսկալի է: Սա խոսում է այն մասին, որ մարդկային հասարակությունը գլորվում է զեխության, ամբարտավանության անդունդը, եւ իհարկե հետեւանքները լինելու են ավերիչ: Ինչքան էլ հզոր լինի պետությունը, կայսրությունը կամ քաղաքակրթությունը, միեւնույն է, մեղքը կարող է այն քանդել ու ավերել, եթե չլինի ապաշխարություն: Նույն է եւ յուրաքանչյուր մարդու կյանքում, կարեւոր չէ, թե ով ես, ինչպիսի եկամուտ ունես, միլիոնատեր ես կամ իշխանավոր մարդ, ով էլ լինես, սակայն, իմացի՛ր, որ սոդոմական մեղքը տանում է ոչնչացման: Եվ դժբախտությունը նրանում է, որ հպարտ մարդուն շատ դժվար է գալ ապաշխարության: Կարծես ստացվում է մի փակ շղթա: Մարդը կամ հասարակությունը, որ այդ մեղքի մեջ է ընկել, գործնականորեն դատապարտված են կործանման: Եվ այն, ինչ որ ասվեց այստեղ, զարմանալի չէ: Մենք գիտենք՝ ինչպիսին են թմրամոլության կամ հարբեցողության մեղքի կործանարար հետեւանքները, նույնպես, նաեւ ավելի կործանարար է գործում մարդու կյանքում սոդոմական մեղքը: Դա փոքր մեղք չէ:
Մենք տեսնում ենք՝ ինչպես գեյերը ցույցեր են անցկացնում՝ փորձելով համոզել, որ այդ երեւույթի մեջ արատավոր բան չկա, հեռուստատեսությամբ այդ այլանդակ քարոզարշավը իրականում կատարում է նեռի՝ հակաքրիստոսի՝ հասարակությանը այլասերելու աշխատանքը: Պղծված ու բարոյալքված հասարակությունը պետք չէ զենքով գրավել՝ այն արդեն դատապարտված է ինքնաոչնչացման: Տե՛ր Աստված, Փրկի՛ր եւ Պահպանի՛ր:
Աղբյուր ՝ «սյունյաց Կանթեղ», Թարգմանությունը ռուսերենից կատարեց՝ Տեր Ընծա քհն. Միրզոյանը, Անանուն հեղինակ
