Պատվիրանը մարդու հանդեպ Աստծո սիրո արտահայտությունն է, որով Նա հորդորում է հնազանդվել Իրեն: Տերը չի բռնանում մեր կամքի վրա, այլ թողնում է ազատորեն ընտրություն կատարել բարու եւ չարի միջեւ:
Այդ իրականանում է պատվիրանի միջոցով:
Պահելով այն՝ մարդն արտահայտում է իր հավատարմությունը Արարչի հանդեպ եւ Նրանից վարձ ստանալով՝ մերձենում բացարձակ Բարուն, շարունակ կատարելագործվում եւ ընթանում դեպի հոգեղինացում եւ աստվածացում:
Այդպիսին էր պատվիրանը դրախտում, որը քանի դեռ պահում էին Ադամն ու Եվան, աճում էին շնորհներով: Այդպիսին է եւ Մովսես մարգարեի միջոցով տրված Տասնաբանյան, որը պահելով՝ մարդը հաստատվում է իր աստվածանման էությանը վայել ընթացքի մեջ: Իսրայելացիները Տասնաբանյան գրում էին եւ պահում ձեռքներին, որպեսզի մշտապես, բոլոր հանգամանքներում հիշեն եւ կատարեն այն: Դավիթ թագավորն իր սաղմոսներով հաճախ էր գովերգում Տիրոջ պատվիրանները՝ նրանցում տեսնելով իր ողջ կյանքի իմաստը:
Պատվիրանը, բխելով մեր հանդեպ Աստծո սիրուց, մեզ մղում է հասնել Նրա հետ սիրո միության: Այս պատճառով Քրիստոս բոլոր պատվիրանները ամփոփեց սիրո պատվիրանի մեջ. «Սիրի՛ր քո Տեր Աստծուն ամբողջ սրտով, ամբողջ հոգով եւ ամբողջ մտքով», եւ՝ «Սիրի՛ր քո մերձավորին, ինչպես քո անձը»: «Այս երկու պատվիրաններից են կախված,- ավելացնում է Տերը,- ամբողջ օրենքը եւ մարգարեները» [տե՛ս Մատթ. 22.37-40]:
Աղբյուր՝ «Սրբազան ժառանգություն» Հայ քրիստոնեական մշակույթի համառոտ հանրագիտարան: