«Ասացի, թե կխոստովանեմ մեղքերն իմ, եւ Դու թողություն կտաս իմ մեղքերի ամբողջ ամբարշտությանը»: (Սաղմ. 31:5)Այսպիսով զղջացողը, խղճից՝ որպես արդարության ոստիկանից կամ սպասավորից տանջվելով, բերվում է խոստովանության ատյան, ուր որպես Աստծո կողմից մեղադրող՝ աստվածային օրենքն ամբաստանում է մեղավորին եւ դատավորից իրավունք պահանջում:
Եվ դատավորը, այսինքն՝ խոստովանահայրը, որ քաջատեղյակ է արդարության օրենքին, ըստ հանցանքների չափի՝ վճարում է դնում իր մեղքերը զղջալով խոստովանող պարտապանի վրա, ով ճանաչելով իր պարտքը՝ հոժար կամքով հանձն է առնում կատարել խոստովանահոր պատվերները, որպեսզի ազատվի մեղքի պարտապանությունից եւ հաշտվի Աստծո հետ: Եվ քանի որ Աստված դատը հանձնեց խոստովանահորը, ուստի երբ վերջինս երկրի վրա ազատում է պարտապանին մեղքերի կապանքներից՝ ըստ սուրբ Եկեղեցու կանոնների, Ինքն Աստված երկնքում նույնպես արձակում է պարտապանի կապանքներն ու ներում նրան՝ ըստ այսմ. ՙԵթե մեկի մեղքերը ներեք, նրան ներված կլինի, եւ եթե մեկի մեղքերը չներեք, ներված չի լինի՚ (Հովհ. 20; 23):
Հապա ինչո՞ւ են ոմանք խույս տալիս խոստովանության խորհրդից: Պարզ է ուրեմն, որ կամ չեն կամենում մեղքերից ազատվել ու արդարացվել, կամ չեն հավատում խորհրդի ներգործությանը: Արդ, եթե արդարացվել չեն կամենում, խելագար են, որովհետեւ իրենց շահն ու վնասը չգտեն, ինչը հատուկ է խելագարներին: Իսկ եթե չեն հավատում, անհավատ են, որովհետեւ անհավատներին է հատուկ չհավատալ այն խորհուրդների սրբարարությանը, որոնք անմիջաբար կամ միջնորդաբար կարգվել են Աստծուց:
Սյունյաց կանթեղ