Երբ Աբբա Եփրեմն առաջին անգամ գնաց Եդեսիա, ճանապարհին Աստծուն աղոթում էր, որպեսզի հազիվ քաղաք մտնի, հանդիպի ինչ որ մեկին՝ ում հետ կկարողանա քննարկել Աստվածաշնչին վերաբերող խնդիրներ: Առաջին անձը, որին հանդիպեց և որն ուղիղ քայլում էր դեպի իր կողմը, մի կին եղավ, որ պոռնիկ էր: Աբբա Եփրեմը
տխրեց, մտածելով, թր Աստված չէր լսել իր աղոթքը: Աստվածաշնչի մասին ի՞նչ կարող էր իմանալ այդ անբարո կինը: Ինչպե՞ս կարող էր օգնել իրեն լուծելու իր խնդիրները: Բայց կինն էլ ավելի առաջ եկավ և սևեռուն հայացքով նայում էր նրան: Զարմացած, բայց առանց զայրանալու և առանց համբերությունը կորցնելու, Աբբա Եփրեմը հարցրեց. «Ինչո՞ւ ես այդպիսի սևեռուն հայացքով ինձ նայում»: Կինը պատասխանեց, ակնարկելով տղամադու և կնոջ արարման պատմությանը Ծննդոց գրքում. «Իմ համար բնական է, որ քեզ նայեմ, քանի որ քեզնից եմ ստեղծվել: Ինչ վերաբերվում քեզ, ոչ մի հիմնավոր ու արդարացի պատճառ չունես ինձ նայելու: Դու հայացքդ պետք է սևեռես հողին, որից ստեղծվել ես»:
«Ձեր միջից անմե’ղը նախ թող քար գցի դրա վրա» (Հովհ. 8:7): Երբ նրանք այս խոսքերը լսեցին, մեկ առ մեկ սկսեցին դուրս գալ, մնացին միայն Հիսուսն ու կինը: Տերը նրան ասաց. «Ո’վ կին, ո՞ւր են. Քեզ ոչ ոք չդատապարտե՞ց»: Եվ նա ասաց. «Ո’չ, Տեր»: Հիսուս նայեց նրան ու ասաց. «Ես էլ քեզ չեմ դատապարտում. Գնա, այսուհետև մի մեղանչիր» (Հովհ. 8:10-11):
Հիսուս եկավ մեղավորների և հիվանդների համար: «Ես չեկա ծառայեցնելու, այլ՝ ծառայելու: ես ձեր մեջ սպասավորի պես եմ»:
Եկեք երբեք չթերագնահատենք մեր դիմացինին, նրա կարողությունները, շնորհները և վերջապես մարդ լինելը: Մարդ լինենք, որպեսզի Աստծուն ավելի մոտ լինենք; Հավատանք մեր ընկերոջը, սիրենք նրան մեր անձի պես; Նա էլ Աստծու ստեղծածն է:
ԱՆԱՊԱՏԻ ՀԱՅՐԵՐԻ ԿՅԱՆՔԻՑ